Ben Senden Önce Ölmek İsterim
Nâzım Hikmet
Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
İyisi mi, beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin...
Fedakârlığımı anlıyorsun:
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orda beraber yaşarız
külümün içinde külün,
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar...
Ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak:
biri sen
biri de ben.
Ben
daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım.
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber.
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
bu düzelir herhalde.
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde?
İçimden bir şey:
belki diyor.
18 Şubat 1945
I Would Like to Die Before You
Keyla Çavdar
I
would like to die before you.
Do you suppose the one who comes
behind will find the one who goes?
I don’t suppose so.
Better, you’ll have me burned,
you’ll put me on the stove in your kitchen
inside a pot.
Let the pot be glass,
translucent, white glass
so you see me inside…
You see my sacrifice:
I’ve surrendered being earth,
I’ve surrendered being a flower
to stay beside you.
And I’m disappearing into dust
I’m living beside you.
Then, when you die
you can come to my pot.
And we’ll live there together
in my ashes your ashes,
until a careless bride
or an ungrateful grandchild
throws us out…
But we
until then
will have so completely
mixed
into each other,
that even in the dump we’re tossed in,
our bits
will fall side by side.
We’ll scatter into the soil together.
And if one day a wild flower
moistens and buds through this soil
surely in its stem
two flowers will bloom:
You one,
I the other.
I don’t think of death yet.
I will give birth to a child.
Life is overflowing from me.
I am full of life.
I will live, but for a long time, very long,
but you will also live with me.
But death doesn’t scare me either.
Though I find the manner of our funeral
quite unpleasant.
And until I die,
this will change I suppose.
Is there a chance you’ll get out of prison
one of these days?
Something inside me
says maybe.
February 18, 1945
